www.na4lapachi1smyczy.fora.pl

Mindy

Inne nazwy Chart irlandzki wilczarz, Irish Wolfhound
Kraj patronacki Irlandia

Wysokość 80-90 (psy) cm,
71-85 (suki) cm
Masa min. 54,5 (psy) kg,
min. 40,5 (suki) kg

Wilczarz irlandzki należy do psów gończych i jest po prostu chartem.

Ten ogromny pies (nawet ponad 90 cm w kłębie!) to ucieleśnienie łagodności i wyjątkowo inteligentny kompan. Nie każdy nadaje się na opiekuna wilczarza. Pies ten wymaga dużej przestrzeni, długich spacerów i... wielkiej miski jedzenia.

Historia
Wykopaliska archeologiczne

Irlandzkie Muzeum Narodowe w Dublinie na przełomie XIX i XX wieku było w posiadaniu czaszek psów pochodzących z epoki kamienia i brązu, a odkrytych w Crannoges niedaleko Dunshaughlin. Stały się one tematem badań berneńskiego zoologa Theophila Strudera. Jedna z grup prehistorycznych czaszek prezentowała odmianę psa zwanego "dużym psem w typie Canis Familiaris Leineri". Struder stwierdził, że te pozostałości szkieletowe są analogiczne w budowie do czaszek wilczarzy irlandzkich przechowywanych w muzeach szwajcarskim i brytyjskim. W latach 30. XX wieku także grupa naukowców z Uniwersytetu Harvarda dokonała odkryć związanych z okolicami Dunshaughlin. Potwierdziły one, że znalezione tam kości (w tym czaszki) wskazują na ślady obecności w tamtych rejonach psów w typie wilczarza irlandzkiego. Pozostałości te datowano na okres VII - VIII wiek p.n.e. Prace te wskazywały na obecność psów będących przodkami wilczarza irlandzkiego zanim na terenach Irlandii pojawili się Celtowie (400 p.n.e.).

Czasy rzymskie

Już za czasów rzymskich Irlandia słynęła ze wspaniałych chartów. Strabon (63 p.n.e - 20 n.e.) donosił o istnieniu chartów pochodzących od Piktów i Celtów. Pierwsze pisemne świadectwo dotyczące wilczarza irlandzkiego datowane jest na 391 rok naszej ery. W notatce rzymski konsul opisuje wielkie psy z Wyspy służące do polowań na wilki i łosie.

Średniowiecze

Dawni władcy irlandzcy umieszczali w herbach, obok koniczyny i harfy, wizerunek wilczarza irlandzkiego, którego określano słowami: "łagodny gdy głaskany, dziki gdy sprowokowany". Według X-wiecznego zbioru praw walijskich króla Howera Dobrego nadawano konkretną wartość pieniężną za osobniki z królewskiej hodowli, której wysokość zależała od wyszkolenia i od wieku psa. Ten sam kodeks regulował postępowanie wobec osoby winnej zranienia lub zabicia wilczarza irlandzkiego.

Regres rasy i jej odtworzenie

Z powodu ogromnej skuteczności charta w polowaniach na wilki, pies ten stał się popularny na dworach europejskiej arystokracji. Wilczarze często ofiarowywane były w prezencie królom. Niestety, gdy w XVIII wieku wyginęły ostatnie wilki, popularność wilczarza wyraźnie zmalała. W XIX wieku rasa ta niemal zupełnie wyginęła. Potrzeba było wysiłku hodowców kilku innych ras, by pod koniec XIX wieku wskrzesić rasę wilczarza irlandzkiego.

Niekwestionowaną główną rolę w odtworzeniu wilczarza irlandzkiego, odegrał kapitan George Augustus Graham. Do odtworzenia rasy wykorzystał psy będące potomkami starych linii takich jak linia "Kilfane" (była to hodowla Richardsona, który w połowie XIX wieku krzyżował wilczarze starego typu z psami innych, dużych ras m.in. takimi jak deerhound i dog niemiecki i uzyskał dobre efekty). W celu zwiększenia rozmiarów osobników hodowlanych Graham wprowadził do hodowli deerhoundy, borzoja rosyjskiego oraz użył mastifa tybetańskiego.

Pułkownik Garnier był kolejną osobą, która miała istotny wpływ na rozwój hodowlany wilczarza. Wykorzystał on w swojej hodowli psów zjawisko zwane heterozją i swoje osobniki krzyżował z dogami niemieckimi, borzojami oraz z psem, który został określony jako "pies niedźwiedzi". Wysiłki obu hodowców zostały zwieńczone w roku 1886 opracowaniem przez nich pierwszego wzorca rasy, natomiast Kennel Club uznał rasę w roku 1925.

Czasy obecne

Obecnie wilczarz irlandzki cieszy się coraz większą popularnością. Dla Irlandczyków stanowi żywy symbol ich kultury i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Z psa służącego głównie do polowań staje się psem towarzyszącym. W roku 1902 wilczarza irlandzkiego o imieniu Raja of Kidmal uczyniono maskotką regimentu Gwardii Irlandzkiej.

Wygląd
Budowa

Wilczarz irlandzki jest dużym psem, ale zarazem bardzo eleganckim. Ma mocną, umięśnioną sylwetkę, długi grzbiet, głęboką klatkę piersiową, wysklepione lędźwie i wciągnięty brzuch. Kończyny przednie proste i silne, tylne długie i muskularne. Łopatki dobrze umięśnione, ukośne. Ogon długi, lekko zakrzywiony, średniej grubości, umiarkowanie owłosiony. Głowa długa, niezbyt szeroka, kufa długa i lekko spiczasta. Szyja muskularna, dobrze wysklepiona, długa, głowa noszona wysoko. Uszy małe i płasko leżące, oczy, wargi i nos - ciemne.

Suka wilczarza powinna mierzyć co najmniej 71 cm w kłębie, pies - nie mniej niż 79 cm, ale współczesne wilczarze są znacznie wyższe (suki 80-86 cm, psy 90-94 cm). Zwierzęta te ważą od 50 do 70 kg.
Szata i umaszczenie

Sierść sztywna i szorstka, na dolnej szczęce tworzy brodę. Umaszczenie: szare, czarne, rude, pszeniczne lub paskowe. Mogą także występować białe znaczenia na piersi i na końcówkach łap.

Charakter i przeznaczenie

Na wilczarza irlandzkiego mówi się "łagodny wielkolud". Jest to pies godny zaufania, bardzo inteligentny i towarzyski. Pomimo budzącego respekt wzrostu wilczarz świetnie nadaje się na "opiekunkę" dla dzieci. Jest niezwykle cierpliwy i łagodny. Potrzebny mu bliski kontakt z opiekunami, jest wrażliwy i "przylepny". Wykazuje duże umiejętności psa stróżującego. Bardzo potrzebny mu jest ruch. Ten pies nie powinien być trzymany w mieszkaniach w bloku. Musi mieć dużo przestrzeni, najlepiej - duży ogród wokół domu. Każdego dnia będzie też potrzebował długiego spaceru. Przyszły właściciel wilczarza powinien zdawać sobie sprawę z jego potrzeb żywieniowych - ten wielki pies pochłania naprawdę mnóstwo jedzenia.

Montanowa24

Słoooodki!Chciałabym miec takiego.. xd
a jako szczeniak to wygląda jak zmieszany sznaucer xd