www.na4lapachi1smyczy.fora.pl

Mindy

Kraj patronacki Wielka Brytania

Wysokość 56 – 57 cm (psy),
54 – 56 cm (suki)
Masa 35 – 38 kg (psy),
30 – 33 kg (suki)

Jedna z najpopularniejszych ras psów w Wielkiej Brytanii, coraz częściej spotykana też w Polsce. Labradory zyskują sobie rzecze wielbicieli wspaniałą osobowością, zaletami psa myśliwskiego, talentem towarzyskim i "łapą do dzieci". Powinny dużo się ruszać, w przeciwnym razie szybko tyją i chorują. Uwielbiają wodę, powinny mieć możliwość co jakiś czas popływać. Świetnie sprawdzają się w ratownictwie, a także jako psi przewodnicy.

Historia

Dawniej, ze względu na podobieństwo w wyglądzie i nazwie, uważano że rasa ta pochodzi od portugalskich psów Cao de Castro Laboreiro.

Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk (w wykopaliskach archeologicznych z 6500 roku p.n.e. znaleziono duże psy z masywnymi głowami) z dużymi czarnymi psami do polowań na niedźwiedzie Oolum, które przywieźli około 1006 roku Wikingowie podczas nieudanej próby założenia na wyspie stałej osady (co potwierdziły również wykopaliska). Nastąpiło więc skrzyżownanie dwóch pierwotnych ras psa z niezależnych ścieżek udomowienia. Dzięki temu powstały psy odporne na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych - w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie. Tak powstała rasa psów rozpowszechniła się na wyspie w XII wieku.

Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków (prawdopodbnie mastif tybetański, a być może rzeczywiście Cao de Castro Laboreiro) - jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już około roku 1600 można mówić o dużej stałości - zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Rasę zwano wówczas psem św. Jana.

Z końcem XVIII wieku populacja psów na wyspie była tak liczna, że ich stada utrudniały hodowlę owiec. W 1780 roku gubernator Edwards wydał rozporządzenie, iż każde gospodarstwo domowe może posiadać tylko jednego psa. Wałęsające się psy bez kagańca były odstrzeliwane.

Z czasem na Nowej Fundlandii ukształtowały się 2 nieco różniące się populacje psów św. Jana:

* większe i z dłuższą sierścią stały się protoplastami nowofundlanda i Landseera,
* mniejsze i z krótką sierścią, z których wywodzi się Labrador Retriever i Chesapeake Bay Retriever.

W swojej ojczyźnie przodkowie Labradorów szkoleni były do wyciągania sieci rybackich z niebezpiecznych, lodowatych wód. Krótka sierść z podszerstkiem była duża zaletą, gdyż po wyjściu z wody na włosach nie tworzyły się bryłki lodu.

Psy te trafiły do Anglii przy okazji handlu - nowofundlandzcy rybacy sprzedawali Anglikom nie tylko ryby, ale także - przy okazji - swoje psy. Udokumentowana historia labradora zaczyna się w 1815 roku, od psów kupionych od rybaków przez drugiego earla Malmesburry, zapalonego ornitologa. Oryginalne psy św. Jana najprawdopodobniej krzyżował z psami św. Huberta sprowadzonymi z Francji, psami dowodnymi z Portugalii, starymi europelskimi pointerami oraz psami lokalnymi. Nie zostało to jednak udokumentowane. Kennel Malmesburry wyhodował czarnego psa, bezbłędnie aportującego zestrzelone ptactwo w lodowatej wodzie.

W 1823 artysta Edwin Landseer namalował czarnego psa z białym znaczeniem (tyłul obrazu "Cora: A Labrador Bitch."), stąd wiemy że już wówczas rasa była uformowana. W 1939 roku piąty książę Buccleuch użył nazwy Labrador dla określenia "mniejszego psa świętego Jana". W 1843 roku Herman książę Buccleuch zakupił 2 psy o imionach Jock i Brandy' oraz sukę Nell, zaś w 1882 roku książeę Buccleuch kupił z kennelu Malmesburry dwie suki - Malmesburry Sweep i Malmesburry Tramp.

Od tego momentu można datować hodowlę Labradorów na świecie. Większość brytyjskich Labradorów pochodzi od 2 psów o imionach Buccleuch Ned (ur. 1882) i Buccleuch Avon (ur. 1885). Ten ostatni miał kolor określany wówczas jako wątrobiany i jest niewątpliwym źródłem genu dla czekoladowej odmiany kolorystycznej. Nazwa Labrador weszła do powszechnego użytku w 1887 roku. W 1899 roku odnotowano narodziny pierwszego biszkoptowego Labradora o imieniu Ben of Hyde.

W Anglii Labradory zyskały sławę jako doskonałe psy myśliwskie, których jedną z zalet była "nieprzemakalna sierść". Później Labrador stał się jednym z najbardziej znanych i pożądanych psów do towarzystwa. Nie ma też na świecie psa, który bardziej niż on nadawał się na przewodnika osób niewidomych.

Wygląd
Budowa

Labrador retriever to pies średniego wzrostu (53-57 cm, 30-38 kg), zwartej i muskularnej budowie ciała. Mocny tułów z głęboką klatką piersiową ma dobre proporcje. Labradora można wpisać w kwadrat, czasem jest odrobinę dłuższy niż wyższy. Zad ma lekko opadający, ale szeroki i muskularny, lędźwie krótkie i głębokie. Jego ogon nazywany jest "ogonem wydry" - gruby u nasady, zwęża się ku końcowi, pokryty grubą, krótką sierścią, nie powinien sięgać dalej, niż do stawów skokowych. Głowa proporcjonalna do ciała, ładnie ukształtowana, o szerokiej czaszce, mocnych szczękach i wyrazistym przełomie. Uzębienie pełne, białe, równomiernie rozmieszczone. Nos w kolorze odpowiadającym szacie (czarny żółty lub czekoladowy), o rozwartych nozdrzach. Oczy brązowe lub orzechowe, średniej wielkości, o inteligentnym, łagodnym spojrzeniu. Uszy trójkątne, spuszczone, krótkie i giętkie.

Szata i umaszczenie

Labrador pokryty jest krótkim, gęstym, chroniącym przed wodą owłosieniem. Włosy są twarde i sprężyste, ani szorstkie, ani jedwabiste. Kolor jednolity - czarny, biszkoptowy (od jasnokremowego aż po ogniście rude), rzadko czekoladowy. Dopuszczalne są pojedyncze białe włosy.

Charakter

Labrador to pies bardzo łagodny, idealny jako towarzysz dla dzieci. Nie ma problemów z podporządkowywaniem się człowiekowi, łatwo i chętnie się uczy. Rasa wyróżnia się wdziękiem, przyjacielskością, wesołością i oddaniem. Labradory darzą sympatią wszystkich domowników, w tym także koty i inne zwierzaki (np. kanarki, chomiki). Dla dzieci są niezwykle cierpliwe i tolerancyjne, znoszą wszystkie dziecięce pomysły i zabawy. Najważniejsze dla nich to być blisko ludzi, zawsze chętnie im służyć i być gotowym do zabawy. Ciągle chcą się przypodobać panu. Nie warczą na ludzi, ale ich głębokie, donośne szczekanie może odstraszyć niepożądanych gości (np. włamywaczy). Niestety, labradory nie przejawiają agresji także w stosunku do obcych, ufnie podchodzą do każdego człowieka, dlatego łatwo można je skrzywdzić. Ta ich ufność i nadmierna sympatia do otoczenia powinny być chronione. Szkolenia zaliczają chętnie i z łatwością, są bardzo inteligentne, szybko się uczą. Ni trzeba ich karać - wystarczy karcący głos pana. Dla labradora niezadowolenie ukochanego opiekuna to największa kara. Najlepsze efekty szkoleniowe osiąga się nie twardą ręką, ale poprzez chwalenie i miłość.

Umaszczenie czekoladowe

Umaszczenie czarne

Umaszczenie biszkoptowe

Okis16

piękniutkie.....i chyba są posłuszne Smile